کاش خداوند یه ساعاتی رو مخصوص حرف زدن با مخلوقاتش تعیین می‌کرد، نه با ایما و اشاره، نه با برگزاری امتحان و گرفتن آزمایش الهی و بیماری‌ها، نه با ریزش برگها و تغییر فصل‌ها، نه در بدو تولد که گریه نوزاد رو در میاره، نه در زمان مرگ که نفسها رو بند میاره، همیشگی باشه، مستقیم، رودررو
مثلا بزنه رو شونه ات و بگه؛ چته فرزندم؟
کاش.!
درباره این سایت